సన్యాసం

సన్యాసం ఓసారి ఒక యువకుడు నా దగ్గరికి వచ్చాడు. అతను సత్యాన్వేషణలో ఉన్నాడు. సన్యాసాన్ని స్వీకరించడానికి సిద్ధంగా ఉన్నాడు. అతను ”స్వామీ! నేను సన్యాసం స్వీకరించడానికి సిద్ధంగా ఉన్నాను. అన్ని రకాలయిన అర్హతలు సంపాదించాను. నాకు సన్యాసాన్ని ఇప్పించండి” అని అడిగాడు. ”నేను మనుషులు సంసారం కోసం సిద్దపడడం విన్నాను. సన్యాసం కోసం సిద్ధపడడమంటే?” అన్నాను. ”ఇంకా ఇట్లా అన్నీ సిద్ధం చేసుకున్న సన్యాసం సన్యాసమెలా అవుతుంది? సన్యాసమంటే వేషం మార్చుకోవడం, పేరు మార్చుకోవడం కాదు. సంసారాన్ని వదిలి పారిపోవడం కాదు. సన్యాసమంటే ఆలోచనల్లో మార్పు రావడం. పరివర్తన కలగడం. ఈ పరివర్తన అన్నది సంసారంలో విఫలమయితే తప్ప సంసారంలో సాధించలేకపోతే తప్ప చివరి అంచయిన సన్యాసానికి రాలేవు. సంసారం, సన్యాసం వేరు వేరు కావు. అవి ఒకే నాణేనికి రెండు వేపులు” అన్నాను. ఆ మాటల్తో ఆ యువకుడు ఖిన్నుడయ్యాడు. తను అడియాసలో కూరుకుపోయాడు. కన్నీళ్ల పర్యంతమయ్యాడు. నిస్సహాయంగా మాటా, పలుకూ లేకుండా వెనుదిరిగాడు. అతన్ని ఆపి అతనికోకథ చెప్పాను. ”నువ్వీ కథ విను. విన్న తరువాత అప్పటికీ నీకు సన్యాసం స్వీకరించాలని ఉంటే నీకు సన్యాసమివ్వటానికి నాకు అభ్యంతరం లేదు. సన్యాసం తీసుకోవాల్సిన అవసరం లేదని నువ్వు భావించినా ఫరవాలేదు” అని కథ చెప్పాను. అజర్కైవాన్ అని పేరు పొందిన ఫకీరు ఉండేవాడు. ఆయన బోధనలు వినడానికి దేశదేశాల నుంచి జనం వచ్చేవాళ్ళు. ఎన్నో సందేహాలతో, సమస్యలతో వచ్చేవాళ్లు. తమబాధలన్నీ ఆయన్తో చెప్పుకునే వాళ్ళు. ఆయన శాంతంగా వాళ్ళు బాధల్ని వినేవారు. విశ్లేషించేవాడు. వీలయినంతగా వాటికి పరిష్కారాలు చెప్పేవాడు. వాటిని జనం సంతృప్తిగా వెళ్లేవాళ్లు. ఒకరోజు ఒకధనవంతుడు ఆ ఫకీరు దగ్గరకు వచ్చాడు. ఆ ధనవంతుని వద్ద అంతులేని సంపద ఉంది. తరతరాలు కూచుని తిన్నా తరగని సంపద ఉంది. తన సంపద వల్ల అతనికి శాంతి సుఖాలు లేవు. ఆనందంలేదు. ఉన్నట్లుండి వాటిపట్ల అతనికి విరక్తి కలిగింది. అతను ఫకీరు దగ్గరికి వచ్చి ”అయ్యా! నేను జీవితంలో విసిగిపోయాను. అలిసిపోయాను. నిరంతరం శ్రమించి అంతులేని సంపదను కూడబెట్టాను. ఇప్పుడు అన్నీ వదులుకోవాలనుకుంటున్నాను. నాకు ఆస్తులు,అంతస్తులు అన్నీ ఉన్నాయి. పేరు, పలుకుబడి అన్నీ ఉన్నాయి. కానీ ఇవేవీ నాకు శాంతిని ఇవ్వడంలేదు. పైగా ఆటంకంగా ఉన్నాయనిపిస్తోంది. నాధనం, భూములు, నగలు, వీటన్నిటినీ వదిలేస్తున్నాను. చివరికి నాభార్యా బిడ్డల్ని కూడా వదిలిపెట్టాలనుకుంటున్నాను. సన్యాసం స్వీకరించాలనుకుంటున్నాను. మీరేమంటారు? దయచేసిమనవి చేయండి” అన్నాడు. ఫకీరు అంతా విన్నాడు. ”మంచిదే! మంచిపని చేస్తున్నావు” అన్నాడు. ఆ మాటలకు ధనవంతుడు ఆనందపడిపోయి తన జన్మ ధన్యమయిందనుకుని అక్కడి నుంచి వెళ్లిపోయాడు. పది రోజులుగడిచాయి. ఆ ధనవంతుడు మళ్లీ ఫకీరు దగ్గరకి వచ్చాడు. ”స్వామీ! నేను నా ఆస్థిపాస్తులన్నీ పంపకం చేశాను. అన్నీ పద్ధతిగా నిర్వహించాను. ఇప్పుడు నేను ధరించే సన్యాసి వస్త్రాల్ని, బొంతని అన్నీసిద్ధం చేయిస్తున్నాను. అవి పూర్తికాగానే సన్యాసాన్ని స్వీకరించడానికి వస్తాను” అన్నాడు. ఫకీరు ఏమీ మాట్లాడలేదు. నేను ఆ యువకుడితో ఈ కథ చెప్పి ఇప్పుడు చెప్పు. ”నువ్వు సన్యాసాన్ని స్వీకరించడానికి అర్హుడివా?” అన్నాను. ఆ యువకుడు మౌనంగా వెళ్లిపోయాడు. సన్యాసమంటే ఆలోచనల్లో మార్పు పరివర్తన కలగడం, సంసారం, సన్యాసం వేరువేరు కావు. అవి ఒకే నాణేనికి రెండువేపులు.